|
|
De onzekere mens
Ik heb vandaag weer veel geleerd,
mijn idee van de mens is helemaal omgekeerd.
Ik dacht eerst, wat een gemeen volk,
maar nu denk ik, ze zijn niet gemeen, ze spreken een vreemde taal,
maar hebben geen tolk.
Wat ze zeiden verstond ik wel,
maar de eigenlijke betekenis was zo hard, het kwetste me heel snel
Ik heb me altijd alles veel te veel aangetrokken, ik vroeg me af waarom
doen ze dat toch,
maar het is niet zo bedoeld, dat zeiden ze ook nog.
Ik vertelde laatst dat ik psycholoog worden wil, iedereen lach in een
deuk,
ik zou iemand alleen nog maar gekker maken, ach wat vonden ze zich
zelf leuk.
Een paar mensen hebben mijn gedichten gelezen,
plotseling waren mijn ideeën niet meer raar, als of ik ineens als
een
ander was herrezen.
Nu heeft diezelfde persoon zijn interesse getoond,
daarmee heeft hij me wel geholpen, dus het heeft zich geloond.
Niemand kan een ender kennen, zonder dat de ander gekend wil
worden.
Heb daarom respect voor iedereen,
want zo eerlijk en open als ik is bijna geen een.
Er denken maar weinig mensen zover over de dingen na als ik,
af en toe voel ik me alleen, dat is niet altijd even gemakkelijk.
Ik heb ook dromen waarin mensen tegen mij praten,
daaroverkan ik met bijna niemand spreken, daarom voel ik me vaak zo
eenzaam en verlaten.
Als ik vaak in de aula zit, en ik luister naar jullie gesprekken,
dan denk ik wat hun wel niet boeit, het lijken wel een stel gekken.
Misschien hebben jullie dat ook wel met mij, misschien vinden jullie mij
maar raar,
het maakt me eigenlijk niks uit wat jullie vinden, ik weet toch dat waar
ik in geloof, ik over schrijf en ik over denk is waar.
Geschreven door Dave Muyen 26/11/'98
|
